Saturday, May 20, 2006

Spring at home

سوغات ایران آه .... آه .... آه .... بوی تند نفس های نیاز/ عطرِ احتیاج موهای بلندِ زندانی/ تبسم بوسه های ممنوعه/ درک های آویزان/ شقایق های پر پرِ پر پر. آواز سکوت های پچ چِ درهم/ شتاب های بومیِ لخت/ گلایه های دربست/ درهای بی توجه/ عطش های بی کوبه/ آه ... آه ... آه ... گفتمان های بی مورد/ اشک های بی گریه/ خنده های بی ویزا/ رفتارهای بی مجوز قانونی/ / تحلیل های سوخته/ گداهای قسطیِ کوچک/ بچه های بی بنیه و بی نام/ تعارف های پر سُنبه/ انصاف های بی انصاف/ قاضی های فوریِ یک دنده/ غیبت آدم/ حوای بی گندم./ زنانِ لوندِ مؤمنِ با غیرت/ مردانِ حاشیه ی منقل و وافور/ گپ های بی کلمه/ راهروهای تردید/ اعتصاب های ملیِ پنچر/ روشنفکرانِ مخفیِ باد/ شاعرانِ وابسته/ آه ... آه ... آه .../ مهربانی های بی در و پیکر/ اتوبوس های دو دره/ پولدارانِ در پیتی/ عاشقانِ مفلسِ بی وزنِ زندانی/ سیاسیونِ عهدِ بوق با عنوان/ آسمانخراش های هرجایی/ اتوبان های متروکِ یک طرفه/ رهگذران کوچه های تُند. ویترین های عجایب/ کنسروهای هجرتِ خانه نشین/ معدن های فجایعِ روباز/ احساس های کوپن/ گاوان نشخوارِ چمن زارهای زِبر/ آه ... آه ... آه .../ درختانِ عاصیِ سال های هوای خوب/ کوه های چروکِ متحرک/ درد، خاک، بوق، چرک .../ قول های آخر شاهنامه/ روزنامه نگارانِ بی سوژه/ تیراژِ بلند حوادث/ انزوای عریان پنجره ها/ آه ... آه ... آه .../ حرف های سکوت/ آواز اخبار اتحادِ اتم/ مجلس یک دست/ جمعه های تمرینِ خطِ الف/ کفگیرهای ته دیگ/ پاسورهای بی سرباز و بی بی و بی آسِ دل/ بچه های هسته ی بسیجِ وقتِ انرژی قطع رابطه با عشق/ همبستگیِ سکوت./ حجتِ بی خیال و به من چه!/ ماهواره های توهم آن سوی آبِ خیال/ غیبت لشگر امام زمان./ اتحاد افعالِ بی بنیه/ آه ... آه ... آه .../ گوسفندهای اشرافی/ مرغ های مجلل/ سگ های کاخ های مصادره ای/ رفاقتِ دین های بی مذهب./ گیوه ی تسخیر سفارت شیطان/ مومنان شب باره./ عروسی بی با حیا/ جفت گیری های فشار/ تاریخ های بی مصرف/ جغرافیاهای متحرک/ مردمِ خواب/ آب، باد، خاک.../ انتهای بن بستِ عاطفه ها/ آخر خط/. تجریش/تهران/فروردین 1385 شمس دوستش دارم چنان که هرگوشه ی زُهدِ نگاهش/ حرف می زند تا شعرم راه بیفتد. مستی اوست که دستِ دلِ کلمه هایم را می گیرد/ و افق های امن رازهای ناگفته را/ پیش پای حرفم فاش می کند. آغوش التیام اوست که وامیداردم/ پریشان نباشم/ و جانبِ سبزِ خدا را/ نشان پائیزِ عادت آدم بدهم. گهواره ی آرام شوقِ سادگی های اوست که تابم می دهد/ تا آوازم لبریزِ شکوفه و شبنم و شب بو باشد/ دلدادگی اوست که وامیداردم بیدار باشم/ نغمه های آسمانی اوست که مهیایم می کند، به جنگ دیوان بروم نیاز اوست که بی نیازم می کند/ دوستی اوست که دستِ دوستی در دستِ بی دستم می دهد. اوست که من است. اوست که من است. شاعر
باید شتاب کنم خاک اجدادم دیگر مرا نمی خواهد/ و عاطفه روی پیشخوان این ناحیه مانده ست/ از روی شانه ی این همه عالم بالا می روم/ تا صدایم از سرِ این ثانیه رد بشود/ جای پای گلویم/ بر قیرِ نقشِ این شب می ماند. دروغش را باور کرده ام، اصلاً حالش خوب نیست.

Wednesday, May 17, 2006