Thursday, May 25, 2006
Saturday, May 20, 2006
Spring at home
سوغات ایران
آه .... آه .... آه ....
بوی تند نفس های نیاز/
عطرِ احتیاج موهای بلندِ زندانی/
تبسم بوسه های ممنوعه/
درک های آویزان/
شقایق های پر پرِ پر پر.
آواز سکوت های پچ چِ درهم/
شتاب های بومیِ لخت/
گلایه های دربست/
درهای بی توجه/
عطش های بی کوبه/
آه ... آه ... آه ...
گفتمان های بی مورد/
اشک های بی گریه/
خنده های بی ویزا/
رفتارهای بی مجوز قانونی/
/
تحلیل های سوخته/
گداهای قسطیِ کوچک/
بچه های بی بنیه و بی نام/
تعارف های پر سُنبه/
انصاف های بی انصاف/
قاضی های فوریِ یک دنده/
غیبت آدم/
حوای بی گندم./
زنانِ لوندِ مؤمنِ با غیرت/
مردانِ حاشیه ی منقل و وافور/
گپ های بی کلمه/
راهروهای تردید/
اعتصاب های ملیِ پنچر/
روشنفکرانِ مخفیِ باد/
شاعرانِ وابسته/
آه ... آه ... آه .../
مهربانی های بی در و پیکر/
اتوبوس های دو دره/
پولدارانِ در پیتی/
عاشقانِ مفلسِ بی وزنِ زندانی/
سیاسیونِ عهدِ بوق با عنوان/
آسمانخراش های هرجایی/
اتوبان های متروکِ یک طرفه/
رهگذران کوچه های تُند.
ویترین های عجایب/
کنسروهای هجرتِ خانه نشین/
معدن های فجایعِ روباز/
احساس های کوپن/
گاوان نشخوارِ چمن زارهای زِبر/
آه ... آه ... آه .../
درختانِ عاصیِ سال های هوای خوب/
کوه های چروکِ متحرک/
درد، خاک، بوق، چرک .../
قول های آخر شاهنامه/
روزنامه نگارانِ بی سوژه/
تیراژِ بلند حوادث/
انزوای عریان پنجره ها/
آه ... آه ... آه .../
حرف های سکوت/
آواز اخبار اتحادِ اتم/
مجلس یک دست/
جمعه های تمرینِ خطِ الف/
کفگیرهای ته دیگ/
پاسورهای بی سرباز و بی بی و بی آسِ دل/
بچه های هسته ی بسیجِ وقتِ انرژی قطع رابطه با عشق/
همبستگیِ سکوت./
حجتِ بی خیال و به من چه!/
ماهواره های توهم آن سوی آبِ خیال/
غیبت لشگر امام زمان./
اتحاد افعالِ بی بنیه/
آه ... آه ... آه .../
گوسفندهای اشرافی/
مرغ های مجلل/
سگ های کاخ های مصادره ای/
رفاقتِ دین های بی مذهب./
گیوه ی تسخیر سفارت شیطان/
مومنان شب باره./
عروسی بی با حیا/
جفت گیری های فشار/
تاریخ های بی مصرف/
جغرافیاهای متحرک/
مردمِ خواب/
آب، باد، خاک.../
انتهای بن بستِ عاطفه ها/
آخر خط/.
تجریش/تهران/فروردین 1385
شمس
دوستش دارم
چنان که هرگوشه ی زُهدِ نگاهش/
حرف می زند تا شعرم راه بیفتد.
مستی اوست که دستِ دلِ کلمه هایم را می گیرد/
و افق های امن رازهای ناگفته را/
پیش پای حرفم فاش می کند.
آغوش التیام اوست که وامیداردم/
پریشان نباشم/
و جانبِ سبزِ خدا را/
نشان پائیزِ عادت آدم بدهم.
گهواره ی آرام شوقِ سادگی های اوست
که تابم می دهد/
تا آوازم لبریزِ شکوفه و شبنم و شب بو باشد/
دلدادگی اوست که وامیداردم
بیدار باشم/
نغمه های آسمانی اوست که مهیایم می کند،
به جنگ دیوان بروم
نیاز اوست که بی نیازم می کند/
دوستی اوست که دستِ دوستی در دستِ بی دستم می دهد.
اوست که من است.
اوست که من است.
شاعر
باید شتاب کنم
خاک اجدادم دیگر مرا نمی خواهد/
و عاطفه روی پیشخوان این ناحیه مانده ست/
از روی شانه ی این همه عالم بالا می روم/
تا صدایم از سرِ این ثانیه رد بشود/
جای پای گلویم/
بر قیرِ نقشِ این شب می ماند.
دروغش را باور کرده ام،
اصلاً حالش خوب نیست.
Wednesday, May 17, 2006

Subscribe to:
Posts (Atom)