زن

از دستی که کنارِ رودخانه

از دستِ زن نگرفتم

تا دستِ تو که حالا دستِ خودت نیست

بیست و هفت پیاله آه می گذرد

.

دوست تر دارمت بی پروا باشی

-نیمه ی جانی که رام نیست-

و به زبانِ توفان حرف می زند

.

از غروب که پایین می آییم

سمتِ دوستت دارم های شبانه/

شمعی بالای سر عاطفه روشن کن

به شمعدانی ها شب بخیر بگو

رنگ ها را یکی یکی صدا بزن

ترانه ی عصیانت را

در چشم آبی حوض نقاشی

:قرائت کن

-به این قبیله وعده داده ام آزادی می آید-

و شاعر می تواند

محضِ تکرار یک بیت غیرمجاز

چند ثانیه رفاه خانه ببرد

.

به نیما ی شاعر گفته ام بابا جان!ا

حالا آدم بی حساب و کتاب و بی فردا شده است

مادر قرار نبود شب و روز

در انتظار آمدنِ زن خود گریه کند

.

تو قرار نبود یادت برود

سمتِ انسان کدام طرف است

.

ِدخترانِ آه!.. بی سو و بی تصمیم

در ردیفِ غزلِ های کوپنی

قرار نبود پوچ شان گُل بدهد

.

من!... من قرار نبود

/در ایستگاهِ متروک کویر یک جانب

پیاده شوم

و نامم را یکی در شناسنامه ی تبعیدِ خیابان ها

خط بزند

.

نام گم شده ات را از دستِ پس کوچه بگیر

...وحشی باش.....ا

وحشی باش!....