درویش دلش خالی از انفاسِ جهان است
وصفی ست که در نیست توان دید نشانش
مرغی که گواه دلِ شوریده سرش بود
پا در قفسِ عادت خاموش نهادش
کوهی که بجنبد ز نسیم از نفسِ بید
مهری ست که معشوق به ظرفش ننهادش
این پنجره حرفی ست که دریا به خدا گفت
جز وصلِ دلِ یار به عاشق چه بدادش
ماییم و دلِ مشتعلِ آخر یک شمع
وصفی ست که در نیست توان دید نشانش
*
سالِ نو مبارک. ساده که بخواهید /آرزو در شما نمی ماند. این غزل از آخرین سروده هااست. بشتر روحی عرفانی در آنان هست اما پیشگرا هم هست. یک کتابِ جدا از دریافت های یک آدم از هستی ست. ادمی که دیگر آدم نیست. فکرش را بکنید مثلِ آخرین آدم مانده بر این سیاره است. که البته تقصیر از کسی نیست
حق
No comments:
Post a Comment